พลังงานความร้อนใต้พิภพก่อให้เกิดการปล่อยมลพิษ แต่ถูกจัดประเภทด้วยพลังงานลมและแสงอาทิตย์เป็นแหล่งพลังงานหมุนเวียน ทำไม เราสามารถลดการปล่อยมลพิษจากความร้อนใต้พิภพได้หรือไม่?
ทรัพยากรความร้อนใต้พิภพเกิดขึ้นเมื่อหินหนืดขึ้นมาผ่านเปลือกโลก ณ จุดหนึ่งในอดีตอันไกลโพ้น และสร้างแหล่งกักเก็บหินร้อนและน้ำขนาดใหญ่ ในนิวซีแลนด์Taupo Volacanic Zoneมีอ่างเก็บน้ำความร้อนใต้พิภพที่เป็นที่รู้จัก 23 แห่ง ปัจจุบัน เจ็ดรายการเหล่านี้ถูกใช้เพื่อผลิตกระแส
ไฟฟ้ามากกว่า15% ของพลังงานไฟฟ้าของประเทศนิวซีแลนด์
แหล่งกักเก็บความร้อนใต้พิภพมีมากมายทั้งขนาดและพลังงานที่เก็บไว้ ตัวอย่างเช่นอ่างเก็บน้ำงาทามาริกิกินพื้นที่กว่าเจ็ดตารางกิโลเมตรและมีความหนามากกว่าหนึ่งกิโลเมตร
ทรัพยากรความร้อนใต้พิภพมีความสม่ำเสมอมากกว่าพลังน้ำ แสงอาทิตย์ และลม เนื่องจากไม่ขึ้นอยู่กับสภาพอากาศ แต่ความร้อนใต้พิภพในอ่างเก็บน้ำมีจำกัด สิ่งแวดล้อม Waikato ประมาณการว่าหากสกัดพลังงานความร้อนในนิวซีแลนด์เพื่อผลิตกระแสไฟฟ้า 420 เมกะวัตต์ ทรัพยากรดังกล่าวน่าจะอยู่ได้นานถึง 300 ปี รุ่นปัจจุบันมีอัตรานี้มากกว่าสองเท่า ดังนั้นอ่างเก็บน้ำจะมีอายุการใช้งานประมาณครึ่งหนึ่ง
พลังงานความร้อนใต้พิภพถูกดึงออกมาโดยการขุดเจาะลึกลงไปถึง 3 กม. ในเขตร้อนของน้ำเกลือที่มีแร่ธาตุที่อุณหภูมิ 180-350 ℃ วิศวกรรมเกี่ยวข้องกับการเจาะหลุมจำนวนหนึ่งเพื่อสกัดและฉีดน้ำเกลืออีกครั้ง และท่อขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อหลุมกับโรงไฟฟ้า
การปล่อยก๊าซเรือนกระจก
น้ำเกลือประกอบด้วยก๊าซและแร่ธาตุที่ละลายอยู่ ขึ้นอยู่กับแร่ธาตุในหินที่สัมผัสกับน้ำ บางชนิดไม่เป็นอันตราย เช่น ซิลิกาซึ่งมีพื้นเป็นทราย แต่บางชนิดมีพิษ เช่น สติบไนต์ ซึ่งเป็นพลวงและกำมะถัน
ก๊าซบางชนิด เช่น คาร์บอนไดออกไซด์และมีเทนไม่เป็นพิษ แต่เป็นก๊าซเรือนกระจก แต่บางชนิดเป็นพิษ ตัวอย่างเช่น ไฮโดรเจนซัลไฟด์ทำให้คุณสมบัติความร้อนใต้พิภพมีกลิ่นเฉพาะตัว คาร์บอนไดออกไซด์ที่
ละลายในน้ำเกลือใต้พิภพมักมาจากหินปูน ซึ่งเป็นซากดึกดำบรรพ์ของสัตว์ทะเลที่อาศัยอยู่เมื่อหลายล้านปีก่อน ปริมาณก๊าซเรือนกระจกที่ผลิตได้ต่อกิโลวัตต์ชั่วโมงของการผลิตไฟฟ้าจะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับลักษณะของอ่างเก็บน้ำ ยังไม่เป็นที่ทราบกันดีจนกระทั่งมีการผลิตบ่อน้ำ
สมาคมพลังงานความร้อนใต้พิภพแห่งนิวซีแลนด์รายงาน
การปล่อยก๊าซเรือนกระจกสำหรับการผลิตกระแสไฟฟ้าตั้งแต่ 21 กรัมเทียบเท่า CO₂ ต่อกิโลวัตต์ชั่วโมง ถึง 341 กรัมCO₂(เทียบเท่า)/กิโลวัตต์ชั่วโมง ค่าเฉลี่ยคือ 76gCO₂(equiv)/kWh สำหรับการเปรียบเทียบ การปล่อยเชื้อเพลิงฟอสซิลในช่วงตั้งแต่ 970 ถึง 390gCO₂(equiv)/kWh สำหรับโรงไฟฟ้าพลังความร้อนร่วมที่ใช้ถ่านหินและก๊าซ
ก๊าซต้องถูกกำจัดออกจากน้ำเกลือเพื่อใช้ในโรงงาน ดังนั้นพวกมันจึงถูกปล่อยสู่บรรยากาศ ก๊าซพิษจะถูกทำให้เจือจางและปล่อยสู่ชั้นบรรยากาศ หรือนำไปกำจัดด้วยสารอื่น โรงไฟฟ้า Mokai จ่ายก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ให้กับผู้ปลูกเชิงพาณิชย์ซึ่งใช้ในเรือนกระจกเพื่อเพิ่มอัตราการเจริญเติบโตของผัก
ระบบการแปลงพลังงานทั้งหมดสามารถทำให้ดีขึ้นได้โดยใช้ความเชี่ยวชาญด้านวิศวกรรม ลงทุนในการวิจัยและบังคับใช้กฎระเบียบ และผ่านการตรวจสอบสถานะในการจัดการของเสีย เทคโนโลยีการแปลงพลังงานทั้งหมดมีต้นทุนและผลที่ตามมา ทรัพยากรพลังงานไม่ควรถูกมองว่าไม่จำกัดหรือฟรี เว้นแต่ว่าเราจะใช้ในปริมาณที่น้อยมาก
นิวซีแลนด์อยู่ในช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนผ่านด้านพลังงาน โดยมีเป้าหมายในการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกให้เหลือศูนย์ภายในปี 2593 การผลิตและการใช้ถ่านหินได้ลดลงทั่วโลกแล้วและคาดว่าน้ำมันและก๊าซจะตามมา
เรามักจะนึกถึงการเปลี่ยนผ่านของพลังงานในแง่ของเทคโนโลยีเพื่อทดแทนพลังงานที่ “ไม่ดี” ด้วยพลังงาน “สีเขียว” แต่การเปลี่ยนแปลงวิธีการผลิตและการใช้พลังงานนั้นจำเป็นต้องมีการปรับวิศวกรรมใหม่ที่ซับซ้อนอย่างมากในเกือบทุกอย่าง
กำลังการผลิตติดตั้งสำหรับลมและแสงอาทิตย์เพิ่มขึ้นในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม ในปี 2018 ปริมาณการใช้ไฟฟ้าที่ผลิตโดยลมและแสงอาทิตย์ของนิวซีแลนด์อยู่ที่ 7.72PJ ในขณะที่การใช้น้ำมัน ดีเซล และก๊าซหุงต้มอยู่ที่ 283PJ และไฟฟ้าจากความร้อนใต้พิภพอยู่ที่ 27PJ การพิจารณาอีกประการหนึ่งคืออายุการใช้งาน กังหันลมและแผงเซลล์แสงอาทิตย์จำเป็นต้องเปลี่ยนอย่างน้อยสามครั้งตลอดอายุการใช้งานของโรงไฟฟ้าพลังงานความร้อนใต้พิภพ
การเปลี่ยนแปลงด้านพลังงานที่ประสบความสำเร็จนั้นต้องการ R&D และการตรวจสอบสถานะที่มากขึ้นสำหรับผลิตภัณฑ์อาคารและรูปแบบการใช้ชีวิตที่ต้องการพลังงานเพียง 10% ที่เราใช้ในปัจจุบัน การเปลี่ยนผ่านด้านพลังงานเพื่อสร้างระบบในอนาคตที่ยั่งยืนไม่ได้เป็นไปได้เท่านั้น แต่ยังเป็นทางเลือกเดียวเท่านั้น
แนะนำ 666slotclub / hob66
